Verhalen

"Het was al laat ’s avonds op een doordeweekse dag. Als buschauffeur was ik met een bus 'Geen dienst' op weg naar de stelplaats. Het was al donker en de weg was slecht verlicht. Plots stak er een voetganger over. Het was voor mij niet meer mogelijk deze persoon te ontwijken, hij overleed even later. Ik verwittigde direct de bevoegde instanties waarna achtereenvolgens de pers, de politie en de MUG arriveerden.

Al gauw kwam er een journalist op me af, om me te interviewen. Gelukkig was ik nog helder genoeg gezien de omstandigheden om te zeggen dat ik geen reactie wilde geven en ook niet in beeld wilde komen. Even later kwamen ook mijn werkgever, vader en zoon, samen aan. De zoon vroeg onmiddellijk hoe ik me voelde. De vader liep me gewoon voorbij om eerst de schade aan de bus op te nemen. Hoe ik die avond ben thuis gekomen? Ik weet het niet …"

De dagen nadien

"De telefoon ging: Mijn baas. ‘Wanneer kom je werken?’, vroeg hij. Ik ben daar uiteraard niet op ingegaan, want ik was totaal niet in staat om te rijden met de bus! Dezelfde dag nog kreeg ik bezoek van een psychiater, die werkte in opdracht van mijn werkgever. Die man was bot en lomp, waardoor ik hem meteen aan de deur zette. Gelukkig kreeg ik wel veel steun van de medewerker van de Dienst Slachtofferbejegening van de politie. Zij belde mij die eerste weken geregeld op om te vragen hoe het met me ging."

"Mijn werkgever heeft het er ondertussen bij laten zitten. Na een week ben ik terug aan het werk gegaan. Het was moeilijk en nu zeven jaar na de feiten is het nog altijd moeilijk. Mijn baas heeft er ook geen begrip voor. Toen ik enkele maanden geleden eindelijk de stap zette om hulp te zoeken, was zijn reactie dat het nu toch wel tijd werd dat ik het ongeval achter me zou laten! En dat terwijl hij nooit, maar dan ook nooit gevraagd heeft hoe het met me is."

"Het ongeval is als het ware mijn leven binnengeslopen: mijn relaties met mijn partner, mijn kinderen en mijn familie raakten er door verstoord."

"Zeer pijnlijk en moeilijk en niet iedereen begrijpt me. Gelukkig heb ik een geduldige vrouw en heb ik een goede relatie met mijn kinderen. Ze zijn nu 18 en 13 en ze begrijpen dat ik soms somber en terneergeslagen ben."

Ondersteuning voor veroorzakers

"Sinds enkele maanden heb ik contact met Rondpunt en via hen ook met Even Zeer, een lotgenotenverenigng voor veroorzakers van een verkeersongeval. Het was de eerste keer dat ik mijn verhaal kon delen met anderen die hetzelfde hebben meegemaakt. Wel, het helpt, het is zelfs louterend."

"Ookal is het nog altijd hard, moeilijk en pijnlijk om mijn verhaal met anderen te delen: die mensen begrijpen me tenminste. Ik kan het aanraden aan iedereen die in dezelfde situatie verkeert."

"Daarnaast heb ik eindelijk hulp gezocht. Ik heb me aangemeld bij het Centrum Algemeen Welzijnswerk en inmiddels een gesprek gehad. Nu kan ik beginnen met de verwerking, het plaatsen en eventueel zelfs het begrijpen van wat mij en mijn geliefden is overkomen, nu 7 jaar geleden!"

"Gisteren las ik het ongevallenrelaas in de krant en de online reacties van de mensen hierop. Opnieuw werd ik geslingerd naar de gevoelens van vier jaar geleden. Het gevoel van onmacht, onbegrip, er alleen voor te staan, nagewezen te worden door zoveel mensen die volledig losstonden van mij of van Greet, het slachtoffer. Een ongeval zit dikwijls in een klein hoekje. Daarvoor hoeft een chauffeur zelfs niet roekeloos of dronken geweest te zijn."

Een ongeval is snel gebeurd

"Mensen moeten zich bewust worden van het feit dat je ondanks je voorzichtigheid, verstandigheid of berekendheid in een ongeval betrokken kan raken. Er kan altijd iets gebeuren waardoor je één of meerdere levens in een fractie van een seconde verwoest."

Vind een bondgenoot 

"Ik herinner me nog hoe moeilijk het was om een 'bondgenoot' te vinden. Iemand die begrijpt hoe het is om elke dag wakker te worden met dat schuldgevoel. Iemand die begrijpt dat het hartverscheurend is om langs te gaan bij je beste vriendin die op intensieve zorgen ligt te vechten voor haar leven, om dan uiteindelijk voor de rest van haar leven in een rust- en verzorgingstehuis te belanden. Via internet vond ik veel informatie en hulpgroepen voor de slachtoffers van een verkeersongeval, maar zelden nuttige info of verhalen over de veroorzakers. Terwijl ook zij emotioneel betrokken zijn in heel het verhaal."

Een hart onder de riem voor andere veroorzakers 

"Met mijn verhaal probeer ik andere veroorzakers een hart onder de riem te steken. Maar uit respect voor de ouders van Greet geef ik geen interviews voor de pers. Ook omdat het nu lijkt dat de mensen me niet meer nawijzen. Veel mensen zijn precies al vergeten - hoe vreemd dit ook mag klinken - dat ik ‘die roekeloze jonge meid’ was."

"Mijn leven is na jaren zwoegen uiteindelijk in de plooi gevallen."

"Ik heb mijn zielsverwant gevonden. We zijn ondertussen getrouwd, hebben een huis gekocht dat we volop aan het verbouwen zijn en ik ben momenteel hoogzwanger. Mede om die reden, raadt mijn man het af om het hele verhaal terug op te rakelen. Ookal stuit ik soms op onbegrip bij mensen. Ze begrijpen niet waarom ik niet meer zoveel op bezoek ga bij Greet, of waarom ik niet op mijn gemak ben in een auto. Na heel veel gesprekken, veel woede-uitbarstingen en enorm veel huilbuien heb ik dit horrorverhaal een plaats kunnen geven. Maar vergeten doe je zoiets niet. Elke dag denk ik eraan."

"Ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat de bestuurders uit de krantenartikelen, en elke andere persoon die zoiets vreselijks moet meemaken, kracht kunnen putten uit iets, kunnen terugvallen op iemand en vooral sterk genoeg zijn om verder te gaan. Want makkelijk is het niet. De eerste dagen, weken, maanden, zelfs het eerste jaar was een pure hel voor mezelf en de mensen in mijn omgeving."

Steun van je familie en vrienden is broodnodig

"Gelukkig had ik veel steun aan mijn ouders en de weinige vrienden die me niet lieten vallen. Maar ook aan de moeder van Greet, die mij niets kwalijk nam, die me zelfs steunde ook tijdens de rechtszaak. Ze raadde me zelfs aan om niet meer zo vaak op bezoek te komen. Tenslotte was mijn leven niet voorbij ... Ik besef dat ik enorm veel geluk heb gehad met de mama van Greet."

Meer informatie over het project Getuigen onderweg vind je hier.